زندگي کوتاه ما حکايت نغمهاست، حکايت عشقو شکستن گذشته هاست

من ميگم بدون تو دنيا برام زندونه تنگه، تو ميگي بگو عزيزم، تو دروغاتم قشنگه

بي تو در خلوت دل چشم به راهت دارم، چه کنم دست خودم نيست که دوستت دارم

بي گناهي کم گناهي نيست در ديوان عشق، يوسف از دامان پاک خود به زندان رفته است

لالالالالا بخواب دنيا خسيسه، واسه کمتر کسي خوب مينويسه، يکي لبهاش تو خوابم غرق خنده است، يکي چشماش تو خوابم خيسه خيسه

اگه ميدونستي چقدر دوستت دارم چشمهايم را ميشستي و اشکهايم را با دستان عشقت به باد ميدادي

بي تو لحظه اي حتي دلم طاقت نميارد، باران نااميدي بر سرم يکريز ميبارد، چگونه بگذرم از عشق، از دلبستگي هايم؟ چگونه ميروي با اينکه ميداني چه تنهايم؟

وقتي اشکهايم بر روي زمين ريخت تو هرگز نديدي که چگونه ميگريم تو دلم را با بي کسي تنها گذاشتي و چشمانم را به انتظار نگاهت گريان

کاش ميشد گل چشمان زيبايت را ميچيدم و نما ميدادم به اتاقم که پر از تنهاييست، با خود ميگويم تو که آرامش احساس غم آلود مني، پيش من ميماني؟

دلم باغي پر از ريحان و گل بود، به روي رود عشقت مثل پل بود، نگاهم کردي و ويران شد اين دل، مگر چشم تو از قوم مغول بود!

امشب اي ناز، چه دلتنگ نگاهت شده ام، باز اي مونس جان چشم براهت شده ام، برق چشمان تو امشب به سکوتم خنديد، چونکه ديوانه ي آن چهره اي ماهت شده ام

باغروب افتاد به ياد تو ميافتم

روزها منتظرم تا بيايي و وقتي خورشيد غروب ميکنه

دلم ميگيره و اشکم بي اختيار جاري ميشه

قلبم ميگيره و چشمام از اينکه تو رو نديدن خجالت ميکشن

ولي باز به اميد آمدنت دعا ميخوانم